İmam Yerine Vekil Bırakabilir

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

Rahmân ve Rahîm olan Allah’ın adıyla

 15- İmam Yerine Vekil Bırakabilir

801- Sehl b. Said (radıyallahü anh) anlatıyor, (Amr b. Avf oğulları arasında çatışma olmuştu. Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’e bu durum ulaşınca öğle namazını kılıp onların aralarını bulmak için onların yanına gitti. Bilal’e de:

(Ey Bilal, ikindi namazı vakti gelir de ben gelemez isem Ebû Bekir’e söyle namazı kıldırsın) dedi. İkindi vakti gelince Bilal ezan okudu sonra kamet getirdi ve Ebû Bekir’e (öne geç) dedi. Ebû Bekir öne geçti ve namaza başladı. Biraz sonra Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) çıkageldi. Bu iş insanlara zor geldi de ellerini şakırdatmaya başladılar -Ebû Bekir namaza durduğu an sağa sola dönüp hiç bakmazdı- Ebû Bekir şakırdatmanın çoğaldığını görünce kendisini tutamadı ve dönüp baktı. Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) eliyle işaret ederek yerinde kalmasını istedi. Ebû Bekir Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’in bu isteğinden dolayı Allah’a hamd-ü sena etti sonra gerisin geriye gelerek birinci safa girdi. Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem), bunu görünce ilerledi ve namazı kıldırdı. Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) namazı bitirince:

(Ey Ebû Bekir! Sana yerinde kalmanı işaret ettiğim halde niçin kalmadın) diye sorunca Ebû Bekir:

(İbn ebî Kuhafe’nin Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’e imamlık yapması yakışmaz) diye cevap verdi. Bunun üzerine Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) cemaate hitab ederek:

(Namaz kılarken herhangi bir şey olursa erkekler (Subhanallah) desin kadınlar da; (el çırpsın) buyurdu. (Dârimi, Salat: 95; İbn Mâce, İkametü’s Salat: 65)

١٥ - باب اسْتِخْلاَفِ الإِمَامِ إِذَا غَابَ

٨٠١ - أَخْبَرَنَا أَحْمَدُ بْنُ عَبْدَةَ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ زَيْدٍ، ثُمَّ ذَكَرَ كَلِمَةً مَعْنَاهَا قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو حَازِمٍ، قَالَ سَهْلُ بْنُ سَعْدٍ كَانَ قِتَالٌ بَيْنَ بَنِي عَمْرِو بْنِ عَوْفٍ فَبَلَغَ ذَلِكَ النَّبِيَّ صلّى اللّه عليه وسلّم فَصَلَّى الظُّهْرَ ثُمَّ أَتَاهُمْ لِيُصْلِحَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ قَالَ لِبِلاَلٍ ‏(‏ يَا بِلاَلُ إِذَا حَضَرَ الْعَصْرُ وَلَمْ آتِ فَمُرْ أَبَا بَكْرٍ فَلْيُصَلِّ بِالنَّاسِ ‏)‏ ‏.‏ فَلَمَّا حَضَرَتْ أَذَّنَ بِلاَلٌ ثُمَّ أَقَامَ فَقَالَ لأَبِي بَكْرٍ رضى اللّه عنه تَقَدَّمْ ‏.‏ فَتَقَدَّمَ أَبُو بَكْرٍ فَدَخَلَ فِي الصَّلاَةِ ثُمَّ جَاءَ رَسُولُ اللَّهِ صلّى اللّه عليه وسلّم فَجَعَلَ يَشُقُّ النَّاسَ حَتَّى قَامَ خَلْفَ أَبِي بَكْرٍ وَصَفَّحَ الْقَوْمُ وَكَانَ أَبُو بَكْرٍ إِذَا دَخَلَ فِي الصَّلاَةِ لَمْ يَلْتَفِتْ فَلَمَّا رَأَى أَبُو بَكْرٍ التَّصْفِيحَ لاَ يُمْسَكُ عَنْهُ الْتَفَتَ فَأَوْمَأَ إِلَيْهِ رَسُولُ اللَّهِ صلّى اللّه عليه وسلّم بِيَدِهِ فَحَمِدَ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ عَلَى قَوْلِ رَسُولِ اللَّهِ صلّى اللّه عليه وسلّم لَهُ امْضِهْ ثُمَّ مَشَى أَبُو بَكْرٍ الْقَهْقَرَى عَلَى عَقِبَيْهِ فَتَأَخَّرَ فَلَمَّا رَأَى ذَلِكَ رَسُولُ اللَّهِ صلّى اللّه عليه وسلّم تَقَدَّمَ فَصَلَّى بِالنَّاسِ فَلَمَّا قَضَى صَلاَتَهُ قَالَ ‏(‏ يَا أَبَا بَكْرٍ مَا مَنَعَكَ إِذْ أَوْمَأْتُ إِلَيْكَ أَنْ لاَ تَكُونَ مَضَيْتَ ‏)‏ ‏.‏ فَقَالَ لَمْ يَكُنْ لاِبْنِ أَبِي قُحَافَةَ أَنْ يَؤُمَّ رَسُولَ اللَّهِ صلّى اللّه عليه وسلّم ‏.‏ وَقَالَ لِلنَّاسِ ‏(‏ إِذَا نَابَكُمْ شَىْءٌ فَلْيُسَبِّحِ الرِّجَالُ وَلْيُصَفِّحِ النِّسَاءُ ‏)‏ ‏.‏

İMAME KİTABI

   SÜNEN-İ NESÂÎ