Hadis Kütüphanesi | مكتبة الحديث

 93- CÜNÜB OLUP, GUSLETMEKTEN KORKAN YARALIYA AİT BÂB

615 - “... Atâ' bin Ebî Rebâh (radıyallahü anhümâ)’dan rivâyet edildiğine göre : Ben İbn-i Abbâs (radıyallahü anhümâ)’dan şu haberi duydum, demiştir:

Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) hayatta iken bir adam başından yaralanmış sonra ihtilâm olup ona gusül yapması gerekir denmiş, kendisi de yıkanarak soğuk algınlığı neticesinde ölmüştür. Olay, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'e ulaşmış, bunun üzerine O :

(Onu öldürmüşler. Allah onları öldürsün. Cehaletin şifası sormak değil miydi?) buyurmuştur. Atâ’: Ve Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’in:

(Vücudunu yıkayıp, başının yaralı yerini terketmiş olsaydı. ) buyurduğu bize ulaşmıştır. )

٩٣ - باب فِي الْمَجْرُوحِ تُصِيبُهُ الْجَنَابَةُ فَيَخَافُ عَلَى نَفْسِهِ إِنِ اغْتَسَلَ

٦١٥ - حَدَّثَنَا هِشَامُ بْنُ عَمَّارٍ، حَدَّثَنَا عَبْدُ الْحَمِيدِ بْنُ حَبِيبِ بْنِ أَبِي الْعِشْرِينَ، حَدَّثَنَا الأَوْزَاعِيُّ، عَنْ عَطَاءِ بْنِ أَبِي رَبَاحٍ، قَالَ سَمِعْتُ ابْنَ عَبَّاسٍ، يُخْبِرُ أَنَّ رَجُلاً، أَصَابَهُ جُرْحٌ فِي رَأْسِهِ عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ ـ صلّى اللّه عليه وسلّم ـ ثُمَّ أَصَابَهُ احْتِلاَمٌ فَأُمِرَ بِالاِغْتِسَالِ فَاغْتَسَلَ فَكُزَّ فَمَاتَ فَبَلَغَ ذَلِكَ النَّبِيَّ ـ صلّى اللّه عليه وسلّم ـ فَقَالَ ‏( قَتَلُوهُ قَتَلَهُمُ اللَّهُ أَفَلَمْ يَكُنْ شِفَاءَ الْعِيِّ السُّؤَالُ ‏)‏.‏ قَالَ عَطَاءٌ وَبَلَغَنَا أَنَّ النَّبِيَّ ـ صلّى اللّه عليه وسلّم ـ قَالَ ‏( لَوْ غَسَلَ جَسَدَهُ وَتَرَكَ رَأْسَهُ حَيْثُ أَصَابَهُ الْجِرَاحُ ‏)‏.‏

 92- İKİ DARBE İLE TEYEMMÜME AİT BÂB

614 - “... Ammâr bin Yâsir (radıyallahü anhüma)'dan:

Sahâbiler, Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)'in beraberinde teyemmüm ederlerken Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) müslümanlara emir buyurdu. Onlarda (emre göre) avuçlarını toprağa vurdular da topraktan bir şey avuçlamadılar. Sonra bir defa yüzlerine meshettiler. Daha sonra dönüp bir kere daha avuçlarını toprağa vurup, (bu kere) kollarına meshettiler. "

٩٢ - باب فِي التَّيَمُّمِ ضَرْبَتَيْنِ

٦١٤ - حَدَّثَنَا أَبُو الطَّاهِرِ، أَحْمَدُ بْنُ عَمْرِو بْنِ السَّرْحِ الْمِصْرِيُّ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ وَهْبٍ، أَنْبَأَنَا يُونُسُ بْنُ يَزِيدَ، عَنِ ابْنِ شِهَابٍ، عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ، عَنْ عَمَّارِ بْنِ يَاسِرٍ، حِينَ تَيَمَّمُوا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ ـ صلّى اللّه عليه وسلّم ـ فَأَمَرَ الْمُسْلِمِينَ فَضَرَبُوا بِأَكُفِّهِمُ التُّرَابَ وَلَمْ يَقْبِضُوا مِنَ التُّرَابِ شَيْئًا فَمَسَحُوا بِوُجُوهِهِمْ مَسْحَةً وَاحِدَةً ثُمَّ عَادُوا فَضَرَبُوا بِأَكُفِّهِمُ الصَّعِيدَ مَرَّةً أُخْرَى فَمَسَحُوا بِأَيْدِيهِمْ ‏.‏

 91- TEYEMMÜMDE BİR DARBE HAKKINDA GELEN HADİSLER BÂBI

612 - “... Abdurrahman bin Ebzâ (radıyallahü anh)'den rivâyet edildiğine göre bir adam Ömer bin el-Hatlâb (radıyallahü anh)'a gelerek:

— Ben cünüp oldum da su bulamadım, demiş. Ömer (radıyallahü anh) :

— (Su buluncaya kadar) Namaz kılma, demiştir. Bunun üzerine Ammâr bin Yâsir (radıyallahü anhümâ):

— Yâ Emire'l-Mü'minin! Hani ben ile sen bir askeri kıt'ada idik, ikimizde cünüp olduk da (gusül için) su bulamadık. Sen namaz kılmadın. Ama ben toprak içinde yuvarlandıktan sonra namaz kıldım. Bilâhare Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in yanına vardığım zaman (ikimizin başından geçen) durumu O'na anlattım. Bunun üzerine O:

Şüphesiz sana (şu) yeterdi) buyurdu ve ellerini yere vurdu, sonra ellerine üfürdü ve elleri ile yüzüne ve bileklerle beraber iki eline mesnetti. -"

613 - “... El-Hakem ve Seleme bin Küheyl (radıyallahü anhümâ)'dan rivâyet edildiğine göre ikisi Abdullah bin Ebî Evfa (radıyallahü anh)'a teyemmümden soru sormuşlar ve Abdullah (radıyallahü anh) :

Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), Ammâr (radıyallahü anh)’a şöyle teyemmüm etmesini emretmiştir, diyerek ellerini yere vurduktan sonra silkelemiş ve yüzüne meshetmiş, El-Hakem (radıyallahü anh)’in dediğine göre kollarını da meshetmiş ve Seleme (radıyallahü anh)’in dediğine göre dirseklerine de meshetmiştir. "

٩١ - باب مَا جَاءَ فِي التَّيَمُّمِ ضَرْبَةً وَاحِدَةً

٦١٢ - حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ بَشَّارٍ، حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ، حَدَّثَنَا شُعْبَةُ، عَنِ الْحَكَمِ، عَنْ ذَرٍّ، عَنْ سَعِيدِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبْزَى، عَنْ أَبِيهِ، أَنَّ رَجُلاً، أَتَى عُمَرَ بْنَ الْخَطَّابِ فَقَالَ إِنِّي أَجْنَبْتُ فَلَمْ أَجِدِ الْمَاءَ ‏.‏ فَقَالَ عُمَرُ لاَ تُصَلِّ ‏.‏ فَقَالَ عَمَّارُ بْنُ يَاسِرٍ أَمَا تَذْكُرُ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ إِذْ أَنَا وَأَنْتَ فِي سَرِيَّةٍ فَأَجْنَبْنَا فَلَمْ نَجِدِ الْمَاءَ فَأَمَّا أَنْتَ فَلَمْ تُصَلِّ وَأَمَّا أَنَا فَتَمَعَّكْتُ فِي التُّرَابِ فَصَلَّيْتُ فَلَمَّا أَتَيْتُ النَّبِيَّ ـ صلّى اللّه عليه وسلّم ـ فَذَكَرْتُ ذَلِكَ لَهُ ‏.‏ فَقَالَ ‏( إِنَّمَا كَانَ يَكْفِيكَ ‏)‏.‏ وَضَرَبَ النَّبِيُّ ـ صلّى اللّه عليه وسلّم ـ بِيَدَيْهِ إِلَى الأَرْضِ ثُمَّ نَفَخَ فِيهِمَا وَمَسَحَ بِهِمَا وَجْهَهُ وَكَفَّيْهِ ‏.‏

٦١٣ - حَدَّثَنَا عُثْمَانُ بْنُ أَبِي شَيْبَةَ، حَدَّثَنَا حُمَيْدُ بْنُ عَبْدِ الرَّحْمَنِ، عَنِ ابْنِ أَبِي لَيْلَى، عَنِ الْحَكَمِ، وَسَلَمَةَ بْنِ كُهَيْلٍ، أَنَّهُمَا سَأَلاَ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ أَبِي أَوْفَى عَنِ التَّيَمُّمِ، فَقَالَ أَمَرَ النَّبِيُّ ـ صلّى اللّه عليه وسلّم ـ عَمَّارًا أَنْ يَفْعَلَ هَكَذَا وَضَرَبَ بِيَدَيْهِ إِلَى الأَرْضِ ثُمَّ نَفَضَهُمَا وَمَسَحَ عَلَى وَجْهِهِ ‏.‏ قَالَ الْحَكَمُ وَيَدَيْهِ ‏.‏ وَقَالَ سَلَمَةُ وَمِرْفَقَيْهِ ‏.‏