Hadis Kütüphanesi | مكتبة الحديث

 2. Bâb—Vasiyetin Fazileti

3240. Bize Abdullah haber verip (dedi ki), bize Süleyman b. Harb rivâyet edip (dedi ki), bize Hammâd b. Seleme, Davud b. Ebi Hind'den, (O da) el-Kasım b. Ömer'den (naklen) rivâyet etti ki; O şöyle dedi: Sümâme b. Hazn bana; "baban ne yaptı?" diye sordu. Ben; "öldü" dedim. O da sözüne şöyle devam etti: "Peki, vasiyet etti mi? Çünkü önceleri denirdi ki; kişi vasiyet ettiğinde, bu vasiyeti onun, (hayatta iken) gereği gibi vermediği zekâtlarını tamamlayıcı olur." Ebû Muhammed (ed-Dârimî) dedi ki: (Süleyman'dan) başkası, (seneddeki el-Kasım b. Ömer yerine) el-Kasım b. Amr demiştir.

3241. Bize Ebu'n-Nu'man rivâyet edip (dedi ki), bize Hammâd b. Zeyd rivâyet edip (dedi ki), bize Davud b. Ebi Hind, eş-Şa'bi'den rivâyet etti ki; O şöyle demiş: "Kim bir vasiyet yapar da zulüm ve haksızlık etmezse, ona, bunu sağlığında tasadduk etmiş gibi sevab verilir."

3242. Bize Sehl b. Hammâd haber verip (dedi ki), bize Şu'be, Ebû Yunûs'tan, (O da) Kazaa'dan (naklen) rivâyet etti ki; O şöyle demiş: Herim b. Hayyan'a "vasiyet et" denilmiş de O; "size Nahl Sûresinin son ayetlerine (uymayı) vasiyet ederim" karşılığını vermiş. İbn Hayyân, ardından "Rabb'inin yoluna hikmetle... çağır" ayetinden, "(Çünkü Allah)... iyilik edenlerle (beraberdir)" ayetine kadar okumuş.

٢- باب فَضْلِ الْوَصِيَّةِ

٣٢٤٠ - أَخْبَرَنَا سُلَيْمَانُ بْنُ حَرْبٍ حَدَّثَنَا حَمَّادُ بْنُ سَلَمَةَ عَنْ دَاوُدَ بْنِ أَبِى هِنْدٍ عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ عُمَرَ قَالَ قَالَ لِى ثُمَامَةُ بْنُ حَزْنٍ : مَا فَعَلَ أَبُوكَ؟ قُلْتُ : مَاتَ. قَالَ : فَهَلْ أَوْصَى فَإِنَّهُ كَانَ يُقَالُ إِذَا أَوْصَى الرَّجُلُ كَانَ وَصِيَّتُهُ تَمَاماً لِمَا ضَيَّعَ مِنْ زَكَاتِهِ. قَالَ أَبُو مُحَمَّدٍ : وَقَالَ غَيْرُهُ الْقَاسِمُ بْنُ عَمْرٍو.

٣٢٤١ - حَدَّثَنَا أَبُو النُّعْمَانِ حَدَّثَنَا حَمَّادُ بْنُ زَيْدٍ حَدَّثَنَا دَاوُدُ بْنُ أَبِى هِنْدٍ عَنِ الشَّعَبِىِّ قَالَ : كَانَ يُقَالُ : مَنْ أَوْصَى بِوَصِيَّةٍ فَلَمْ يَجُرْ وَلَمْ يَحِفْ كَانَ لَهُ مِنَ الأَجْرِ مِثْلُ مَا أَنْ لَوْ تَصَدَّقَ بِهِ فِى حَيَاتِهِ.

٣٢٤٢ - أَخْبَرَنَا سَهْلُ بْنُ حَمَّادٍ حَدَّثَنَا شُعْبَةُ عَنْ أَبِى يُونُسَ عَنْ قَزَعَةَ قَالَ قِيلَ لِهَرِمِ بْنِ حَيَّانَ : أَوْصِهْ. قَالَ : أُوصِيكُمْ بِالآيَاتِ الآوَاخِرِ مِنْ سُورَةِ النَّحْلِ. وَقَرَأَ ابْنُ حَيَّانَ { ادْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ } إِلَى قَوْلِهِ { وَالَّذِينَ هُمْ مُحْسِنُونَ }

 1. Bab—Vasiyeti Müstehab Gören Kimse

3238. Bize Muhammed b. Ubeyd rivâyet edip (dedi ki), bize Ubeydullah, Nafi'den, (O da) İbn Ömer'den (naklen) haber verdi ki, Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: "Vasiyet edecek birşeyi olduğu halde vasiyeti yanında yazılı olmaksızın iki gece geçirmesi, müslüman bir kişinin hakkı değildir!"

3239. Bize Affân rivâyet edip (dedi ki), bize Ebu'l-Eşheb rivâyet edip (dedi ki), bize el-Hasan rivâyet edip şöyle dedi: "Mü'min, karnını tıka-basa doldurarak yemez. Onun vasiyeti de hep koltuğunun altındadır!"

١- باب مَنِ اسْتَحَبَّ الْوَصِيَّةَ

٣٢٣٨ - حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عُبَيْدٍ أَخْبَرَنَا عُبَيْدُ اللَّهِ عَنْ نَافِعٍ عَنِ ابْنِ عُمَرَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ -صلّى اللّه عليه وسلّم- قَالَ :( مَا حَقُّ امْرِئٍ مُسْلِمٍ يَبِيتُ لَيْلَتَيْنِ وَلَهُ شَىْءٌ يُوصِى فِيهِ إِلاَّ وَوَصِيَّتُهُ مَكْتُوبَةٌ عِنْدَهُ ).

٣٢٣٩ - حَدَّثَنَا عَفَّانُ حَدَّثَنَا أَبُو الأَشْهَبِ حَدَّثَنَا الْحَسَنُ قَالَ : الْمُؤْمِنُ لاَ يَأْكُلُ فِى كُلِّ بَطْنِهِ ، وَلاَ تَزَالُ وَصِيَّتُهُ تَحْتَ جَنْبِهِ.

 56. Bâb—Hiçbir Mirasçı Bırakmayarak Ölen Adam

3237. Bize Abdullah b. Yezid rivâyet edip (dedi ki), bize Hayve rivâyet edip (dedi ki), bana Sehm b. Yezid el-Hamravi haber verdi ki, bir adam hiçbir mirasçı bırakmayarak ölmüştü de, kendisi onun hakkında, Halife olan Ömer b. Abdilaziz'e mektup yazmıştı. O da; "mirasını, maaşı kendileriyle birlikte almış olduğu kimselere bölüştürün" diye cevap yazmıştı. Bunun üzerine kendisi de onun mirasını, kâhyalığında maaşı kendileriyle birlikte almış olduğu kimselere dağıtmıştı.

٥٦- باب الرَّجُلِ يَمُوتُ وَلاَ يَدَعُ عَصَبَةً

٣٢٣٧ - حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ يَزِيدَ حَدَّثَنَا حَيْوَةُ قَالَ أَخْبَرَنِى سَهْمُ بْنُ يَزِيدَ الْحَمْرَاوِىُّ : أَنَّ رَجُلاً تُوُفِّىَ وَلَيْسَ لَهُ وَارِثٌ ، فَكَتَبَ فِيهِ إِلَى عُمَرَ بْنِ عَبْدِ الْعَزِيزِ وَهُوَ خَلِيفَةٌ فَكَتَبَ : أَنِ اقْسِمُوا مِيرَاثَهُ عَلَى مَنْ كَانَ يَأْخُذُ مَعَهُمُ الْعَطَاءَ ، فَقُسِمَ مِيرَاثُهُ عَلَى مَنْ كَانَ يَأْخُذُ مَعَهُمُ الْعَطَاءَ فِى عِرَافَتِهِ.