MURDAR HAYVAN DERİLERİ TABAKLANINCA GİYME

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

Rahmân ve Rahîm olan Allah’ın adıyla

 25- MURDAR HAYVAN DERİLERİ TABAKLANINCA GİYME

3740 - “... İbn-i Abbâs (radıyallahü anhümâ)’dan; Şöyle demiştir:

Ben, Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)'den şu buyruğu işittim :

(Hangi deri tabaklanırsa (şer'an) temizlenmiş olur. ) "

3741 - “... (Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in zevcesi) Meymûne (radıyallahü anhâ) 'dan; Şöyle demiştir:

Meymûne (yani kendisi) nin âzadlı bir cariyesine sadaka (malın)dan verilmiş olan bir davar ölmüş iken yanından O, yani Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) geçti ve:

(Bunun derisini alıp tabakladıktan sonra ondan istifade etmeliydiler (yani niçin böyle yapmadılar) ?) buyurdu. Orada bulunanlar :

Yâ Resûlallah, bu davar murdardır (yani boğazlanmadan ölmüştür), dediler. Resûl-i Ekrem (sallallahü aleyhi ve sellem) :

(Ölü hayvanın yalnız yenmesi haram oldu) buyurdu. "

3742 - “... Selmân (radıyallahü anh)’den; Şöyle demiştir:

Mü'minlerin analarından (Yani Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)'in zevcelerinden) bazısının bir davarı vardı. Hayvan öldü. Sonra Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) hayvanın olduğu yerden geçti ve :

(Sâhibleri bunun derisinden istifâde etseydiler yararlanma onlara zarar vermezdi (yani günah olmazdı). ) buyurdu. "

3743 - “... Âişe (radıyallahü anhâ)'dan rivâyet edildiğine göre şöyle söylemiştir :

Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) ölü hayvanların derilerinden tabaklandığı zaman yararlanmayı emretti. "

٢٥ - باب لُبْسِ جُلُودِ الْمَيْتَةِ إِذَا دُبِغَتْ

٣٧٤٠ - حَدَّثَنَا أَبُو بَكْرٍ، حَدَّثَنَا سُفْيَانُ بْنُ عُيَيْنَةَ، عَنْ زَيْدِ بْنِ أَسْلَمَ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ وَعْلَةَ، عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ، قَالَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ـ صلّى اللّه عليه وسلّم ـ يَقُولُ ‏( أَيُّمَا إِهَابٍ دُبِغَ فَقَدْ طَهُرَ ‏)‏.‏

٣٧٤١ - حَدَّثَنَا أَبُو بَكْرِ بْنُ أَبِي شَيْبَةَ، حَدَّثَنَا سُفْيَانُ بْنُ عُيَيْنَةَ، عَنِ الزُّهْرِيِّ، عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ، عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ، عَنْ مَيْمُونَةَ، أَنَّ شَاةً، لِمَوْلاَةِ مَيْمُونَةَ مَرَّ بِهَا - يَعْنِي النَّبِيَّ ـ صلّى اللّه عليه وسلّم ـ - قَدْ أُعْطِيَتْهَا مِنَ الصَّدَقَةِ مَيْتَةً فَقَالَ ‏( هَلاَّ أَخَذُوا إِهَابَهَا فَدَبَغُوهُ فَانْتَفَعُوا بِهِ ‏)‏.‏ فَقَالُوا يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّهَا مَيْتَةٌ ‏.‏ قَالَ ‏( إِنَّمَا حَرُمَ أَكْلُهَا ‏)‏.‏

٣٧٤٢ - حَدَّثَنَا أَبُو بَكْرِ بْنُ أَبِي شَيْبَةَ، حَدَّثَنَا عَبْدُ الرَّحِيمِ بْنُ سُلَيْمَانَ، عَنْ لَيْثٍ، عَنْ شَهْرِ بْنِ حَوْشَبٍ، عَنْ سَلْمَانَ، قَالَ كَانَ لِبَعْضِ أُمَّهَاتِ الْمُؤْمِنِينَ شَاةٌ فَمَاتَتْ فَمَرَّ رَسُولُ اللَّهِ ـ صلّى اللّه عليه وسلّم ـ عَلَيْهَا فَقَالَ ‏( مَا ضَرَّ أَهْلَ هَذِهِ لَوِ انْتَفَعُوا بِإِهَابِهَا ‏)‏.‏

٣٧٤٣ - حَدَّثَنَا أَبُو بَكْرِ بْنُ أَبِي شَيْبَةَ، حَدَّثَنَا خَالِدُ بْنُ مَخْلَدٍ، عَنْ مَالِكِ بْنِ أَنَسٍ، عَنْ يَزِيدَ بْنِ قُسَيْطٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ، عَنْ أُمِّهِ، عَنْ عَائِشَةَ، قَالَتْ أَمَرَ رَسُولُ اللَّهِ ـ صلّى اللّه عليه وسلّم ـ أَنْ يُسْتَمْتَعَ بِجُلُودِ الْمَيْتَةِ إِذَا دُبِغَتْ ‏.‏

ELBİSE KİTABI

   SÜNEN-İ İBN MÂCE