Hadis Kütüphanesi | مكتبة الحديث

﴾212﴿ نَفْي الْعَدْوَى 

“Hastalığın bizatihi bulaşıcı olmaması”^[5] ile ilgili hadisler

Bu hadis, şu yollardan gelmiştir:

1.     Ebu Hureyre

2.     Sâib b. Yezîd

3.     Câbir

4.     Hz. Ali

5.     Abdullah ibn Abbâs

6.     Abdullah ib Mes’ud

7.     Abdullah ibn Ömer

8.     Enes

9.     Ebu Ümâme

10.     Ebu Saîd el-Hudrî ve daha bir çokları

* * *

[5]      Hadisin metninde geçen “Advâ” kelimesi, hastalık bulaşması demektir. Resulullah (s.a.v), bu sözüyle; cahiliyye döneminden kalma inancı yıkmak istemektedir. Çünkü Araplar, cahiliyye dö­neminde hastalığın Allah’ın fiiliyle değil de, tabiatı icabı bulaştığına inanıyorlardı.

        İşte Resulullah (s.a.v), bu sözüyle; Arapların bu batıl inançlarına cevap vermiş, her şeyde ol­duğu gibi, hastalığın bulaşmasında da Allah’ın fiilinin dikkate alınması gerektiğini, Allah hastalı­ğın bulaşmasını yaratmazsa, insanın kendi kendine hiçbir şey yapamayacağını belirtmektedir.

        Konu ile ilgili hadisler için b.k.z: Buhârî, Tıb 43, 44, 54; Müslim, Selam 109 (2222), 101 (2220), 113 (2224), 116; Ebu Dâvud, Tıb 24 (3911-3915, 3916); Tirmizî, Kader 9, Siyer 47; İbn Mâce, Tıb 43; Müsned: 3/312; Tahâvî, Şerhu Meâni’l-Âsâr, 4/307, 308; Taberânî, el-Kebir , 11/238; Ebu Ya’lâ

 ﴾211﴿ إِنَّ مِنَ الشِّعْرِ لَحِكْمَةً 

“Şiirde hikmet vardır”^[4]

Suyûtî (ö. 911/1505) “el-Ezhâr”da bu hadisi şu yollardan getirmiştir:

1.     Übey b. Ka’b

2.     Büreyde ibnu’l-Husayb

3.     Abdullah ibn Mes’ud

4.     Abdullah ibn Abbâs

5.     Enes

6.     Ebu Bekre

7.     Amr b. Avf el-Müzenî

8.     Ebu Hureyre

9.     Hassân b. Sâbit

10.     Hz. Aişe

11.     Seleme ibnu’l-Ekvâ’

12.     Hz. Ömer

13.     Hz. Ali

14.     Tufeyl b. Amr ed-Devsî

Toplam, 14 kişi.

* * *

[4]      Hadis; güzel ve faydalı olan şiirleri övmektedir. Zaten Resulullah (s.a.v)’de bu tür şiirler karşı­sında her zaman iyi ve olumlu bir tavır sergilemiştir.

        Hikmet’in, bir çok anlamı varsa da, burada; “doğru, hakka uygun olan söz” anlamına gelmekte­dir. Aslen “men etmek” anlamında olduğu da söylenmiştir. Çünkü hadis; şiirde, kişiyi sefihlikten ve kötülükten men eden faydalı bir söz olduğunu ifade etmektedir.

        Konu ile ilgili hadisler için b.k.z: Buhârî, Edeb 90; Ebu Dâvud, Edeb 95 (5010, 5011); Tirmizî, Edeb 69 (2847, 2848); İbn Mâce, Edeb 41 (3755); Dârimî, İsti’zan 68 (2707); Müsned: 1/269; Taberânî, el-Kebir, el-Evsat; Ebu Nuaym, Hilye,7/269, 8/309; Hâtıb el-Bağdadî, Tarihu Bağdad, 3/98, 122, 4/254, 8/18, 14/49

﴾210﴿ إِبَاحَة الشِّعْرِ 

“Şiir söylemenin mubah olması”^[2] ile ilgili hadisler

Tahâvî (ö. 321/933) “Şerhu Meâni’l-Âsâr”da bu hadislerin çoğunu getirip (sonra da) bu hadisler hakkında aynen şöyle der:

“Şiir söylemenin mubah olması ile ilgili bu rivayetler, mütevatir olarak gelmiştir. (Naklettiğimiz) ilk rivayetlerde ise, Hz. Peygamber (s.a.v)’in şiir söylemeyi yasakladığı sabittir. Çünkü şiir söylemek mekruh değildir. Aslında şiirin içerisinde yer alan anlam önemlidir. Şiirdeki anlam iyi değilse, işte o zaman şiir söylemenin yasak olduğu gündeme gelir.”[3]

* * *